conversation

CONVERSATION

Grzegorz Drozd - Zbigniew Libera

Małopolski Ogród Sztuki

ul Rajska 12 Kraków

23 listopada – 22 grudnia

Otwarcie wystawy oraz afterparty w Pauza In Garden - koncert zespołu Panfibras -odbędzie 23 listopada 19.00

Kokatao to wyspa, opowieść i muzyka, która połączyła dwójkę artystów w trwającym ponad dwa lata projekcie. Jak w każdej historii przychodzi czas na podsumowanie. Grzegorz Drozd i Zbigniew Libera nagrali płytę, przygotowali serię okładek i dali koncert. Wymiana myśli jaka wtedy powstała przyjmuje dzisiaj formę wystawy Conversation, którą od 23go listopada oglądać będzie można w Małopolskim Ogrodzie Sztuki.

Mapa tej rozmowy rozciąga się od Dalekiego Wschodu przez czeską Pragę aż po Warszawę. Na tym obszarze pojawiały się kolejne numery eksperymentalnego albumu nagrywanego przez artystów który na co dzień nie tworzą muzyki. Rock'n'rollowe brzmienie dominujące w muzyce Drozda i Libery określa charakter abstrakcyjnego dialogu jaki połączył dwójkę artystów. Konwersacja będąca jego wynikiem wychodzi poza ramy schematów komunikacyjnych i instytucjonalnych.

Tytuł Kokatao odnosi się do popowych interpretacji mistycznej kultury wschodu. Sens tego sformowania zawieszony jest gdzieś pomiędzy fascynacją a niezrozumieniem, coca-colą a taoizmem, rozmową a monologiem dwójki mocnych indywiduów twórczych.

organizatorzy

,,Dofinansowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego,,

Project implemented with the financial support of the Ministry of Culture and National Heritage

KOKATAO

Piotr Sikora

Wyspa Kokatao leży na południowy wschód od ciemnych wybrzeży półwyspu Cejlon.

Jej łagodny kształt wyrasta z Oceanu Indyjskiego niczym ogromny żółw unoszący się błękitnoszarej płaszczyźnie wody. Kokatao znaleźć można na mapie pomiędzy archipelagiem War'shawa odznaczający na tych ciepłych wodach najniższymi temperaturami, a zamieszkałą przez rubaszne plemiona ważące najlepsze w tej części Oceanu piwo wyspą Praha. Takie sąsiedztwo sprawia że Kokatao pozostaje na marginesie turystycznego zgiełku. Przyjezdni zapuszczają się tam z rzadka a mieszkańcy wyspy lubią myśleć że żyją w cudownej enklawie która została zapomniana przez świat.

Do niedawna wyspa rządzona była przed dwóch królów. Dzisiaj panuję na niej czysta i nieokiełznana anarchia upływająca w tonach gitarowych pieśni plemiennych i dzikich pląsów pogodnych tubylców. Tym kto nadaje rytm jest serdeczny bard, Faust– szara eminencja, do której mieszkańcy zwracają się z problemami i troskami.

Niewielkie Kokatao znika. Dzieląc los tysięcy wysp w tej części kuli ziemskiej z dnia na dzień, z tygodnia na tydzień w rytm wschodów i zachodów słońca coraz bardziej zanurza się w wodzie. Za jakiś czas utonie kompletnie nie pozostawiając po sobie wiele więcej niż krucha kultura stworzona przez autochtonów.

Mieszkańcy wyspy nie raz zbierali się aby radzić cóż zrobić z nadchodzącym końcem Kokatao. Faust długo głowił się na tym, ale nie czując na karku oddechu zagrożenia czasu poprzestał na zgrupowaniach plemiennych z których oprócz muzyki i zabaw nic nigdy nie wynikło. Ogólna niemożność doprowadziła do tego że kiedy woda podeszła pod progi domów tubylcy jeden po drugim zaczęli opuszczać wyspę. Z czasem opustoszała ona zupełnie stając się zanikającą w próżni oceanu górą.

Kokataończycy rozpierzchli się po archipelagach i morzach, przyjęli obce języki i zapomnieli o swoim domu w którym tak dobrze im się żyło. Jedynie Faust, tak samo radosny jak zawsze, powracał myślami do Kokatao wygrywając palcami rytm plemiennej muzyki. Wyspa przestała istnieć. Jej mieszkańcy zapomnieli języka, pogubili w głowach słowa pieśni i nuty melodii. Kokatao stawało się legendą. Legendą która szybko rozpłynie się w wartkim nurcie historii bez słów do jej opowiedzenia, bez nieśmiertelnych partytur.